ماه گرفتگي 27 امرداد

مراحل كامل ماه گرفتگي بامداد يكشنبه ۲۷ امرداد در يك نگاه!

 

کسوف 11 امرداد

سلام

این یک عکس ترکیبی از خورشید گرفتگی دیروز (جمعه ۱۱ امرداد) هستش که دوست خوبم فرید رضوانیان تهیه کرده.

 

کهکشان - قسمت دوم

انواع كهكشان ها

 

منجمان بيشتر كهكشان ها را بر اساس شكل ظاهر مثلاً كهكشان هاي مارپيچي يا كهكشان هاي بيضوي دسته بندي مي كنند.كهكشان مارپيچي ، شكلي شبيه به يك قرص با يك برآمدگي در مركز دارد.اين قرص به يك فرفره با بازوهاي مارپيچ درخشان ، كه از برآمدگي مركزي به سمت بيرون مارپيچ شده اند ، شباهت دارد.راه شيري يك كهكشان مارپيچي است.تمام كهكشان هاي مارپيچي شبيه به فرفره مي چرخند ، اما به آهستگي.به عنوان مثال ، راه شيري ، تقريباً هر 250 ميليون سال يك چرخش كامل حول محور خود مي زند.

ستارگان جديد اكثراً از گاز و غبار در كهكشان هاي مارپيچي شكل مي گيرند.گروه هاي كوچكتر ستارگان خوشه هاي كروي ناميده مي شوند.يك خوشه كروي خاص در حدود 1 ميليون ستاره دارد.

 

 

خوشه كروي مجموعه اي محكم از ستارگاني است كه توسط نيروي  جاذبه كنار هم نگاه داشته شده اند.اين خوشه كروي يكي از متراكم ترين خوشه ها ، از ميان 147 خوشه ي شناخته شده در كهكشان راه شيري است.

 

كهكشان هاي بيضوي: مركز يك كهكشان بيضوي نسبت به قسمت هاي بيروني آن درخشان تر است و هر چه به سمت مناطق بيروني مي رويم روشنايي به تدريج ضعيف تر مي شود.تا آنجا كه منجمان تعيين كرده اند ، كهكشان هاي بيضوي خيلي خيلي آهسته تر از كهكشان هاي مارپيچي حول محور خود مي چرخند.ستارگان در اين كهكشان ها در مدارهايي اتفاقي حركت مي كنند.كهكشان هاي بيضوي نسبت به كهكشان هاي مارپيچي گاز و غبار كمتري دارند و گاز محتوي آنها بسيار گرم و پراكنده است.در نتيجه ستارگان كمتري در آنها شروع به شكل گيري مي كنند و يا اصلاً ستاره اي تشكيل نمي شود.

كهكشان هاي نوع سوم ، كهكشان هاي نامنظم ، فاقد شكل ساده و منظم هستند.تعدادي از اين ها عمدتاً متشكل از ستارگان آبي و ابرهاي پف دار گازي هستند كه مقدار كمي غبار دارند.ابرهاي ماژلاني ، كهكشان هاي نامنظمي از اين نوع هستند.بقيه عمدتاً از ستارگان جوان و درخشان به همراه گاز و غبار تشكيل شده اند.

 

 

يك كهكشان نامنظم.اين كهكشان شكل ساده اي مانند يك كهكشان

مارپيچ يا بيضوي ندارد.درخشندگي ستارگان زردفام در منظره جلوي

عكس ، نمايانگر بخشهايي از راه شيري هستند.

 

حركت كهكشان ها وابسته به يكديگر است و گهگاهي 2 كهكشان آنقدر به هم نزديك مي شوند كه نيروي گرانش هر كدام باعث تغيير شكل ديگري مي شود.كهكشان ها ممكن است با يكديگر برخورد (تصادم) كنند.اگر دو كهكشان با سرعت زياد تصادم كنند ، ممكن است از يكديگر با تأثيري كم يا بدون تأثير عبور كنند.ولي هنگامي كه با سرعتي كُند تصادم مي كنند ، مي تواند موجب ادغام آنها و تشكيل كهكشان يگانه اي شود كه از هر يك از كهكشان هاي اوليه بزرگتر است.اين چنين ادغام هايي مي تواند رشته هايي مارپيچ از ستارگان توليد كند كه مي توانند بيش از 100000 سال نوري در فضا توسعه يابند.

به عبارت ديگر هنگامي كه يك كهكشان بزرگ با كهكشان كوچكتري تصادم كُند داشته باشد ، كهكشان كوچكتر بلعيده مي شود.يعني اينكه ستارگان كهكشان كوچك به كهكشان بزرگتر تعلق مي گيرند و در ساختار كهكشان بزرگتر كمترين تغيير حادث مي گردد.به نظر مي رسد كهكشان راه شيري در نخستين مراحل بلع ابرهاي ماژلاني باشد.

 

منابع:  nasa

          کتاب شناخت گیتی

کهکشان - قسمت اول

كهكشان

 

كهكشان مجموعه اي از ستاره ها ، گرد و غبار و گاز است كه با نيروي جاذبه كنار هم نگه داشته شده اند.منظومه ي شمسي ما در كهكشاني به نام "راه شيري" جاي دارد.دانشمندان تخمين مي زنند بيش از 100 ميليارد كهكشان در سرتاسر جهان شناخته شده ، پراكنده شده اند.ستاره شناسان از ميليون ها كهكشان بوسيله ي تلسكوپ عكس تهيه كرده اند.دورترين كهكشان هايي كه از آنها عكس تهيه شده ، حدود 10 تا 13 ميليارد سال نوري از ما فاصله دارند.يك سال نوري فاصله اي است كه نور طي يك سال و در خلأ مي پيمايد- در حدود 46/9 تريليون كيلومتر (88/5 تريليون مايل).پهناي كهكشان ها در محدوده اي از چند هزار تا نيم ميليون سال نوري جاي ميگيرد.كهكشان هاي كوچك كمتر از يك ميليارد ستاره و كهكشان هاي بزرگ بيش از يك تريليون ستاره دارند.

راه شيري پهنايي در حدود 100000 سال نوري دارد.فاصله واقعي از خورشيد تا مركز كهكشان در حدود 25000 سال نوري است و نزديك به 100 ميليارد ستاره در آن وجود دارد.

به جز راه شيري تنها سه كهكشان ديگر با چشم غير مسلح قابل مشاهده هستند.مردم ساكن در نيمكره شمالي مي توانند كهكشان "آندرومدا" را مشاهده كنند كه در حدود 2 ميليون سال نوري از ما فاصله دارد.مردم ساكن در نيمكره جنوبي مي توانند "ابر ماژلاني بزرگ" ، كه در فاصله ي تقريبي 160000 سال نوري از زمين قرار دارد ، و همچنين "ابر ماژلاني كوچك" ، كه در فاصله ي 180000 سال نوري از ما قرار دارد را مشاهده كنند.

 

 

يك كهكشان مارپيچي و شبيه به فرفره ، با بازوهاي مارپيچي كه اطراف يك برآمدگي مركزي بيرون آمده اند . اين كهكشان كه با نام M100 شناخته مي شود ، بسيار شبيه كهكشان ما به نظر مي رسد

 

مجموعه هاي كهكشاني

 

كهكشان ها به طور نا برابر در فضا توزيع شده اند.تعداد معدودي از آنها همسايه نزديك ندارند.تعدادي نيز به صورت جفت ظاهر مي شوند و هر كدام ديگري را دور مي زند.اما خيلي از آنها در گروه هايي به نام "خوشه" يافت مي شوند.يك خوشه ممكن است شامل كمتر از دوجين تا چندين هزار كهكشان شود كه در آن كهكشان هاي نزديك به هم به دور كهكشاني بزرگتر جمع شده و آن را دور مي زنند.يك خوشه ممكن است پهنايي به بزرگي 10 ميليون سال نوري داشته باشد.

كهكشان راه شيري جزيي از خوشه اي است كه "خوشه محلي" ناميده شده و از حدود 24 كهكشان شناخته شده تشكيل شده است كه مهمترين آنها عبارتند از:

كهكشان "آندرومدا" ، كهكشان "چرخ فلك" در صورت فلكي سه گوش ، "ابر ماژلاني بزرگ" و" ابر ماژلاني كوچك" .

خوشه هاي كهكشاني ، در چرخش خود ، گروه هايي در ساختار بزرگتر هستند كه "اَبَر خوشه" يا "خوشه بزرگ" ناميده مي شوند.يكي از بزرگترين ساختارهايي كه تاكنون نقشه برداري شده ، شبكه اي از كهكشان ها است ، كه با نام Great Wall شناخته مي شود.اين ساختار بيش از 500 ميليون سال نوري درازا و 200 ميليون سال نوري پهنا دارد.

"خوشه ي محلي" ، خود عضوي از "ابر خوشه ي محلي" است كه داراي حدود 100 خوشه اي است كه به دور آن مي گردند.در مركز ابر خوشه ها ، يك ابر خوشه ي غول آسا جاي دارد كه ساير ابر خوشه ها به دور آن مي گردند.

منابع:  NASA

         کتاب شناخت گیتی

 

تکامل ستارگان

تکامل ستاره ها

 

 

طرحی از دوران زندگی خورشید

 

یک ستاره از زمان تولد تا پایان عمر خود دچار تغییرات اساسی زیادی میشود .

بسته به جرم ستاره عمر آن میتواند از 100هزار سال تا میلیاردها سال به طول انجامد .

یافتن این سیر تکاملی فقط با مطالعه بر روی یک ستاره انجام نمی شود، زیرا این تحولات به قدری کند است که حتی پس از گذشت چندین قرن نمی توان آنها را کشف کرد ، در عوض اخترشناسان برای پی بردن به این تغییرات ستارگان بی شماری را که در مراحل مختلف عمر خود هستند بررسی می کنند و زندگی آنها را به وسیله مدل های کامپیوتری شبیه سازی میکنند .

 

تولد

 

سیر تکاملی ستاره ها از ابرهای مولکولی بزرگ GMC  که به عنوان پرورشگاه ستاره ها شناخته می شوند آغاز می شود . به طور میانگین در هر سانتی متر مکعب از فضای خالی بین ستاره ها و کهکشان ها بین 0.1 تا 1 ذره وجود دارد ولی در نزدیکی ابرهای مولکولی این تعداد به حدود 1میلیون ذره در سانتی متر مکعب می رسد.

ابعاد این ابرها بین 50 تا 300 سال نوری است و هر کدام می تواند به تنهایی زادگاه 100هزار تا 10 میلیون ستاره ی مانند خورشید ما باشد.

رویداد های گوناگونی می تواند موجب رمبش ( فرو ریختن ) گرانشی این ابرهای مولکولی بشود. مانند برخوردشان با یکدیگر ،عبور از مناطق چگال و بازوهای مارپیچی کهکشان ها ، و یا موج عظیمی که در اثر یک انفجار ابرنواختری ( انفجاری در مراحل پایانی عمر برخی ستارگان )  با سرعت های بسیار بالا به سوی این ابرها به راه می افتد .

رمبش این ابرها سبب می شود به قطعات کوچک تری تقسیم بشوند که این خود باعث افزایش دما و فشار آنها می شود . این روند ادامه پیدا میکند تا اینکه کره های دوار و گازی بسیار داغی پدید می آیند که نسبت به محیط اطراف خود تیره به نظر می رسند. این حالت نخستین مرحله از زندگی یک ستاره است که پیش ستاره نامیده می شود و اغلب در میان غبار ها و سحابی ها مخفی هست .

اگر یک پیش ستاره بسیار کوچک باشد ، هرگز در اثر انقباض خود به دمای مورد نیاز برای شروع همجوشی هسته ای هیدروژن نمی رسد. چنین اجرامی را با نام کوتوله های قهوه ای می شناسند .

برای بیان یک مرز بین این اجرام و ستاره ها علاوه بر اختلاف جرمشان باید ترکیبات شیمیایی آنها را نیز بررسی کرد. هر مقدار که دارای ترکیبات سنگین تری نسبت به هلیم و هیدروژن باشند ، اندازه شان کاهش می یابد .

یک جسم هم جنس با خورشید برای اینکه بتواند به یک کوتوله قهوه ای تبدیل شود باید جرمی معادل با 0.075 جرم خورشید داشته باشد .

جرم بعضی از اینها به حدود 13 برابر جرم مشتری می رسد ، در این صورت می توانند مقدار کمی همجوشی دوتریم در هسته ی خود داشته باشند که این باعث نورانیت آنها به مقدار بسیار کمی میشود .

کوتوله های قهوه ای به آرامی سرد می شوند ومرگ آنها بیش از صدها میلیون سال به طول می انجامد .

در صورتی که این پیش ستاره ها کمی سنگین تر باشند ، دمای هسته آنها تا 10 میلیون کلوین خواهد رسید و واکنش زنجیره ای پروتون-پروتون آغاز خواهد شد. اگر ستاره کمی سنگین تر از خورشید باشد ، چرخه CNO  نیز در واکنش شرکت می کند و سهم قابل توجهی از تولید انرژی را به خود اختصاص خواهد داد .

انرژی آزاد شده از واکنش های هسته ای فشاری رو به بیرون به وجود می آورد که این فشار از رمبش بیش از اندازه ی ستاره در اثر نیروی گرانشی جلوگیری می کند. در این مرحله ستاره به یک تعادل هیدرواستاتیکی و ثبات می رسد.

 

ستاره های جدید دارای رنگ ها و اندازه های متفاوتی هستند که می توان آنها را بر اساس طیفشان از داغ و آبی تا سرد و سرخ دسته بندی کرد. این دسته بندی از اجرامی با جرم 0.085 خورشید آغاز می شود و تا 20 برابر جرم خورشید ادامه می یابد . رنگ و درخشندگی ستاره ها به دمای سطحی آنها ( که وابسته به جرم است ) بستگی دارد .

ستاره های جدید به مرور به سمت پایین رشته اصلی در نمودار H-R  حرکت میکنند.

هر چه جرم ستاره بیش تر باشد زود تر سوخت خود را به پایان میرساند و در نتیجه زود تر رشته اصلی را ترک خواهد کرد. کوتوله های سرخ کوچک و سرد ، هیدروژن خود را به کندی می سوزانند و تا صدها میلیارد سال بر روی رشته اصلی باقی خواهند ماند؛ در صورتی که غول های بسیار سنگین و داغ ، رشته اصلی را فقط بعد از چند میلیون سال ترک می کنند .

ستاره هایی با جرم متوسط و با جرمی در حدود جرم خورشید تا 10 میلیارد سال بر روی رشته اصلی می مانند.

خورشید هم اکنون در میانه عمر خویش بر روی رشته اصلی است .

هنگامی که یک ستاره هیدروژن موجود در هسته خود را به پایان برساند، رشته اصلی را ترک خواهد گفت.

 

 

منبع: ویکی پدیا

 

گردآوری و ترجمه: هادی محمودی

                      محمدرضا صالحی مقدم

 

مشتری-قسمت دوم

نمايي از مشتري

 مشتري

 

اين تصوير توسط تلسكوپ فضايي هابل ناسا در 13/Feb/1995 گرفته شده است كه در آن جزئيات 3 طوفان سفيد بيضي شكل كه از جنوب غربي لكه سرخ بزرگ مشتري (پايين - سمت چپ سياره) امتداد پيدا كرده اند ، نشان مي دهد.شكل ابرها در اين تصوير كاملا متفاوت با تصويري است كه در 7 ماه قبل گرفته شد.اين مشخصات زماني به هم نزديك مي شوند كه لكه ي سرخ بزرگ توسط بادهاي نيرومند به سمت چپ انتقال داده شود ، در حالي كه بيضي هاي سفيد به سمت شرق متمايل مي شوند.

 

لايه ي خارجي 2 تا از اين طوفان هاي سفيد در پايان دهه ي 1930 تشكيل شده است.در مركز سيستم ابرها ، هوا به سمت بالا حركت ميكند و گاز تازه ي آمونياك را با خود بالا مي برد.زماني كريستال هاي يخي سفيد شكل مي گيرند كه گازهاي بالا آمده منجمد مي شوند تا به ابرهاي سردي كه در بالاترين سطح خود جايي كه دما (˚F200-) ˚C130- مي باشد ، مي رسند.

 

تصوير مشتري از ديدگاه كاسيني

 

اين تصوير ، تصويري كامل از مشتري است كه از كنار هم گذاشتن تصاوير كوچكتر ايجاد شده و در 29/Dec/2000 توسط كاسيني گرفته شده است. كاسيني اين تصوير را در نزديك ترين فاصله با سياره ي غول پيكر مشتري يعني در حدود 10 ميليون كيلومتري آن گرفته است.اين بهترين تصويري است كه به طور كامل جزئيات رنگي مشتري را نشان مي دهد.قدرت تفكيك تا km60 مي باشد.اين تصوير از 27 تكه تشكيل شده كه تنها 9 تصوير لازم است تا كل سياره را در يك الگوي كلي تحت پوشش قرار دهد. و هر كدام از اين ها در سيستم رنگي قرمز-سبز-آبي براي اينكه تصويري بهتر ارائه دهند ، تصويربرداري شده اند.اگرچه دوربين كاسيني توانايي ديدن رنگ هاي بيشتري را نسبت به انسان دارد اما رنگهاي مشتري در اين تصوير جديد خيلي نزديك به چيزي است كه چشم انسان از روي زمين مي بيند.

 

لايه اي از ابرهاي ضخيم سطح اين سياره را پوشانده است.برخلاف انتظار ، با وجود اغتشاش هاي فوق العاده اي كه در جو قابل رويت هستند ، نوارهاي قهوه اي رنگ مايل به قرمز ، بيضي هاي سفيد و لكه سرخ بزرگ پا بر جا مانده اند.مهم ترين مشخصه انرژي به ابرهاي درخشان كوچك در سمت چپ لكه ي سرخ بزرگ و به مكاني نزديك به نيمه شمالي سياره مربوط مي شود.اين ابرها گسترش پيدا مي كنند ، سپس طي چند روز ناپديد مي شوند و در نهايت توليد روشنايي مي كنند.شكل لايه اي ابرها توسط بخارهاي قدرتمند پرسرعت مشتري كه به صورت موازي به سمت نوارهاي رنگي حركت مي كنند ، شكافته مي شوند.نوار سياه برجسته در قسمت نيمكره شمالي سياره محل گذر سريعترين بخارهاي مشتري مي باشد ، همراه با بادهاي شرقي كه داراي سرعت km/h480 (mile/h300) مي باشند.قطر مشتري 11 برابر زمين است ، بنابراين كوچكترين طوفان ها در مشتري قابل  مقايسه با بزرگترين آنها در زمين مي باشد.

 

برخلاف زمين كه آب به شكل ابر متراكم مي شود ، ابرهاي مشتري از آمونياك ، هيدروژن سولفيد و آب تشكيل شده اند.كم يا زياد شدن مقدارشان ، تركيب متفاوتي از اين مواد را به وجود مي آورد.رنگ هاي نارنجي و قهوه اي ممكن است مربوط به اثر شيميايي لايه هاي عميق تر جو باشد و يا بر اثر عكس العمل شيميايي ناشي از نور فرابنفش خورشيد به وجود آمده باشند.نواحي كوچك مايل به آبي در شمال و جنوب استوا ، نواحي اي هستند كه داراي پوشش ابري كمي مي باشند.

(تحت نظر  NASA/JPL/سازمان علمي فضا)

 

ساختار دروني مشتري

 

اين تصوير ساختار دروني مشتري را نشان مي دهد.قسمت اعظم لايه خارجي از مولكول هاي هيدروژن تشكيل شده است.در عمق بيشتر هيدروژن به مايع تبديل مي شود.در km10000 از زير ابرهاي بالايي مشتري ، هيدروژن مايع فشاري برابر 1000000 بار با دماي ˚k6000 بدست مي آيد.در اين مرحله هيدروژن تغيير فاز مي دهد و به هيدروژن مايع فلزي تبديل مي شود.در اين مرحله ، اتم هاي هيدروژن شكسته شده و به يون هاي مثبت و الكترون هايي تبديل مي شوند شبيه به ساختار دروني خورشيد.

در لايه هاي پايين تر ، لايه هاي يخي شاخصي وجود دارد كه متشكل از تركيبي آبكي شامل آب ، متان و آمونياك تحت فشار و دماي بالا است و در نهايت در مركز هسته ، صخره اي يخي كه 10 برابر زمين جرم دارد ، قرار دارد.(برگرفته از Calvin J.Hamilton)

 

تصويري از هلال باريك مشتري

 

اين تصوير كه از كنار هم قرار دادن تصاوير Galileo در مدار C9 بدست آمده ، هلال باريك مشتري را نشان مي دهد.اين تصوير با اشعه ي مادون قرمز و بنفش گرفته شده با 2 تصوير پردازش شده ي سبز رنگ ديگر. (برگرفته از Ted Stryk)

 

 

 

 

تلسكوپ اپتيكي نروژي

 

اين تصوير مشتري توسط تلسكوپ اپتيكي نروژي 6/2 متري كه در La Palma واقع در جزيره ي قناري گرفته شده است.اين تصوير مثال خوبي از تصاويري است كه توسط تلسكوپ هاي زميني مي توان گرفت.

انجمن علمي تلسكوپ اپتيكي نروژ (NOTSA)

 

 

 

 

گردآوري و ترجمه: هادي محمودي

با همكاري خانم كوچكي

 

منابع: سايت هاي:    NASA  و   Solarviews 

 

 

مشتری-قسمت اول

مشتري

 

 

مشتري پنجمين و بزرگترين سياره در منظومه شمسي است.اگر داخل مشتري خالي بود ، بيش از 1000 سياره مانند زمين در آن جا مي گرفت ؛ هم چنين مشتري جرمي در حدود 1.9 x 10²⁷  كيلوگرم و قطري برابر با 142800 كيلومتر (88736 مايل) دارد.تا به حال 62 قمر براي مشتري شناخته شده كه 4 قمر معروف آن به نام هاي "كاليستو ، اروپا ، گانيميد و يو" توسط گاليله در سال 1610 مشاهده و كشف شدند.به دور مشتري يك حلقه وجود دارد ، اما اين حلقه واضح نيست و تقريباً از زمين ديده نمي شود (اين حلقه در سال 1979 توسط Voyager 1  مشاهده شد).جو اين سياره داراي مقدار زيادي هيدروژن ، هليم با مقدار اندكي از متان ، آمونياك ، بخار آب و تركيبات ديگر مي باشد.در اعماق دروني مشتري فشار به قدري بالاست كه اتم هاي هيدروژن شكسته مي شوند و الكترون آزاد ميكنند ، به طوري كه اتم هاي مورد نظر شامل بار مثبت مي شوند.اين فرآيند پايه اي براي تبديل هيدروژن به فلز مي باشد.

 

نوارهاي رنگي ، ابرهاي اتمسفري و گردبادها جزء ويژگي هاي بارز سيستم ديناميكي هواي مشتري مي باشند.الگوي ابرهاي نوارگونه طي چند ساعت يا چند روز تغيير ميكند.لكه ي سرخ بزرگ مشتري يك گردباد عظيم است كه در خلاف جهت عقربه هاي ساعت حركت ميكند.در لبه ي خارجي ، موادي كه ظاهر مي شوند در عرض 4 تا 6 روز تغيير مي كنند ؛ در نزديكي مركز ، حركت ها آرام تر و تقريباً به صورت رندُم در مسير مي باشند.جهت حركت طوفان هاي كوچكتر و گردبادها را از روي ابرهاي نوارگونه مي توان يافت.

 

شفق هايي كه در ناحيه ي قطبين مشتري ديده مي شود ، شبيه به شفق شمالگان زمين است.مشخص شده كه دليل ايجاد شفق هاي قطبي مربوط به موادي است كه از قمر "يو" به صورت مارپيچي در امتداد ميدان مغناطيسي منتشر شده و در جو مشتري به دام مي افتند.رعد و برق هاي ناشي از برخورد ابرها با ارتفاع زياد در اين سياره ، شبيه به رعد و برق هاي عظيمي است كه در جو بالايي زمين تا به حال مشاهده شده اند.

 

حلقه ي مشتري

 

 

برخلاف الگوي حلقه هاي پيچيده و تركيبي زحل ، مشتري داراي سيستم حلقوي ساده اي است كه تشكيل شده از يك هاله ي دروني ، حلقه ي اصلي و حلقه ي نازك بيروني يا Gossamer  .فضاپيماي Voyager  ، Gossamer را تنها يك حلقه نشان داد اما تصاوير فضاپيماي Galileo كشفيات غير منتظره اي را ارائه داد مبني بر اينكه Gossamer از 2 حلقه تشكيل شده است.حلقه ي دروني توسط حلقه ي بيروني احاطه شده است.اين حلقه ها بسيار باريك هستند و از اجزاي غبار آلودي كه از برخورد شهاب سنگ هاي بين سياره اي با 4 قمر كوچك داخلي مشتري به نام هاي , Metis , Adrastea , Thebe" "Amalthea  به وجود آمده اند ، تشكيل شده اند.بيشتر اين ذرات اندازه ي بسيار ريزي دارند.

 

هاله ي دروني حلقه ، حلقوي شكل است و در حدود 92000 كيلومتر تا 122500 كيلومتراز مركز مشتري گسترش يافته است.مهمترين و روشنترين حلقه از مرز هاله در حدود 128940 كيلومتر فاصله دارد كه مي توانيم اين فاصله را با مدار داخلي Adrastea مقايسه كنيم.هر چقدر به مدار داخلي Metis نزديك مي شويم ، روشنايي حلقه ها كاهش مي يابد.

 

حلقه هاي مشتري و قمر هايش به صورت كمربندي قوي از الكترون ها و يون هايي كه در ميدان مغناطيسي سياره به دام افتاده اند ، وجود دارند.اين ذرات و ميدان آنها ، جو مغناطيسي و يا محيط مغناطيسي را در بر گرفته اند.

 

 

مشخصات مشتري

Jupiter Statistics
Mass (kg)	1.900e+27
Mass (Earth = 1)	3.1794e+02
Equatorial radius (km)	71,492
Equatorial radius (Earth = 1)	1.1209e+01
Mean density (gm/cm^3)	1.33
Mean distance from the Sun (km)	778,330,000
Mean distance from the Sun (Earth = 1)	5.2028
Rotational period (days)	0.41354
Orbital period (days)	4332.71
Mean orbital velocity (km/sec)	13.07
Orbital eccentricity	0.0483
Tilt of axis (degrees)	3.13
Orbital inclination (degrees)	1.308
Equatorial surface gravity (m/sec^2)	22.88
Equatorial escape velocity (km/sec)	59.56
Visual geometric albedo	0.52
Magnitude (Vo)	-2.70
Mean cloud temperature	-121°C
Atmospheric pressure (bars)	0.7
Atmospheric composition Hydrogen Helium	90% 10%

 

ترجمه و گردآوري : هادي محمودي

با همکاری خانم نیلوفر کوچکی

 

منابع:

سايت هاي:    NASA  و   Solarviews 

كتاب دهـــــــر  نوشته دكتر حسين سالاري